En toen was er... de kever! Part II

Part II?

Waar is dan Part I?
Daarom is mijn eerste post in deze gloednieuwe blog het korte verhaal van 'mijn' Volkswagen Kever, geboren in 1956.

Er was eens... mijn grootvader. Ik heb 'm nooit gekend, maar ik heb hem wel leren kennen... door alles wat hij bij ons thuis heeft achtergelaten doorheen de jaren. Een van zijn vele verzamelobjecten waren auto's (maar ook pompbakken, dozen zeep, sigarenkistjes, melkflessen uit de Tweede Wereldoorlog, enz.). Onze hele tuin (en kelder, en zolder, ...) was (en is) er mee gevuld, zo erg dat je in de jaren '70 blijkbaar niet eens de tuin in kon met de dagdagelijkse wagen. Tijden de afgelopen 20 jaar werd de tuin geleidelijk aan opgeruimd en een voor een verdwenen de autowrakken: twee Mercedessen uit de jaren '60, een Volkswagen Type 3, een onbekende auto uit de jaren '20 en de kever uit de jonge jaren van mijn vader. Opeens was het helemaal leeg in onze tuin... en bleven er enkel 'functionele' auto's over... behalve eentje. Daar, helemaal in een hoekje van de tuin, in de laatste garage in de rij stond hij... al jaren ongaangeroerd: een zwarte Volkswagen Kever uit 1956.

Als kind speelde ik wel eens in de oude auto's die steeds lonkten en me deden dromen van écht rondrijden (oh wat wilde ik zo graag mijn rijbewijs!!!). De wrakken werden bijna een tweede thuis... ik studeerde er, ging er afkoelen als'k wat over mijn toeren was of ging er gewoon wat zitten kijken, verwonderd door de oude vormen, geuren en de 'sfeer'.

Uiteindelijk bleef dus enkel de Kever over. Doorheen de jaren las ik ontelbaar veel boeken over de geschiedenis van Volkswagen en werd ik meer en meer gefacineerd door dit 'Kleines Wunder' op wielen. Enig nadeel: ik wist er misschien wel iets over, maar er zelf aan werken... dat was een ander paar mouwen. De droom om rond te rijden in een prachtig gerestaureerde Kever bleef dus voorlopig een droom. Tot op een dag een kennis ons doorverwees naar de 'Keverman'. Een rasechte keverliefhebber uit Kampenhout. Hij stemde toe om er 'na de uren' aan te werken, zonder vooropgestelde 'einddatum'... er was dus licht aan het einde van de tunnel.

Het einde van de tunnel bleek echter verder dan gedacht, en gedurende het begin van de 21ste eeuw doofde het licht langzaam maar zeker uit. Er was veel goede wil van de 'Keverman', maar wegens verschillende omstandigheden was het onmogelijk geworden om verder aan het kleine Kevertje te werken. Ik moest dus uitkijken naar een nieuw onderkomen. De garages thuis zijn immers niet geschikt om rustig aan een auto te werken.
Gelukkig leerde ik mijn liefste vriendinnetje kennen... en haar Moeke! Zij en haar man hielden vroeger dieren die een droog onderkomen hadden in een grote stal... en waar beter een Kevertje 'stallen'?!

En zo kwam er opnieuw licht aan het einde van de tunnel. En het licht is ondertussen alleen maar feller geworden. Want met een fijne vriendin kwamen ook fijne vrienden, waaronder Tom. Een autokenner en -liefhebber in hart en nieren. En met verstand van sleutelen... De ideale combinatie was dus een feit: een goeie locatie en een goeie 'gids'!

En zo is dus Part I achter de rug, en Part II gestart. Een nieuw hoofdstuk in het leven van het kleine Kevertje.

Kom dus zeker nog eens langs, want het verdere verhaal van dit 'project' krijgt hier zijn virtueel stekje!

Groetjes van Cococinelle en tot binnenkort!